Я не магу вас песьняй цешыць
З абмытых бурамі эстрад,
Хоць меў бы пэнсію штомесяц
I спакайней бы жыў я шмат.
I менш бы, пэўна, чуў дакораў
Багемы п'янай дзеячоў,
I вашых усхваленьняў хворых,
I сьвісту купленых дзячкоў.
А так, сягоньня я ня першы,
Прыйшоўшы змораны дамоў,
Да позьняй ночы мыю вершы
Ад вашых пальцаў, ад сьлядоў.
I на крыклівы, падкалодны,
I на азэфаўскі ваш гул
На'т, можа, ў барацьбе няроўнай
Не адказаць я не магу, –
Таму, што на жывое слова,
Што вынес я зь сялянскіх хат,
Сплыла крыві цяжкая кропля
У міліёны тры карат.
1931
|
|
